به نقل از «جام جم آنلاین»

طیب،هویت ملی ماست

تاریخ انتشار: ۸ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۶۲۱۱۹۳

  سرمایه‌گذاری روی هنرهای هفتگانه به ویژه تئاتر و سینما از مهم‌ترین گزینه‌هایی است که می‌تواند یاری‌رسان سیاست‌گذاران در معرفی صحیح تاریخ و بزرگان آن شود، موضوعی که درچندساله اخیر مورد توجه و تاکید قرار گرفته و ماحصل آن معرفی برخی شخصیت‌های بنام تاریخ ملی ایران بوده است. طیب حاج رضایی یکی از همین شخصیت‌هاست که به واسطه تاثیر عمیقی که در ۱۵ خرداد ۴۲ داشت همواره مورد احترام عموم مردم بوده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این توجه و تکریم امسال از نگاه هنرمندان دور نماند و هم در حوزه تئاتر با نمایش «ط» اثر مجید رحمتی و هم حوزه سینما با فیلم «صبح اعدام» به کارگردانی بهروز افخمی مورد توجه قرار گرفت. با توجه به نزدیکی به اجرای «ط» در جشنواره تئاتر فجر، در ارتباط با این نمایش و دغدغه‌های کارگردان در تولید آن گفت‌وگویی با مجید رحمتی انجام دادیم.

عموما مخاطبان شما را درکسوت بازیگر می‌شناسند،چه شد که تصمیم گرفتیدبه عنوان کارگردان نمایش«ط»راکارگردانی کنید؟
البته این نخستین تجربه کارگردانی من نیست. پیش از این نمایش‌هایی مثل «منتشا»، «مجلس فرافکنی دلقکی دوملیتی به نام بهرام و فامیلی‌ام رو هم نمیگم»و نمایش «آری یا نه» که برداشتی بود از نمایشنامه «آن که گفت آری آن که گفت نه» برتولت برشت است را روی صحنه بردم. در پاسخ به سؤال شما هم باید عنوان کنم من وکهبد تاراج سال‌هاست کنار هم کار می‌کنیم. وقتی آقای تاراج طرح اولیه را نوشت، چون قصه زندگی طیب حاج رضایی و پرتره‌های مربوط به اشخاص تاریخی، تاثیرگذار و اسطوره‌ای را دوست دارم علاقه‌مند شدم آن را برای اجرا آماده کنم. یک درخواست اجرا برای محرم در سالن ایرانشهر داشتیم و چون مهم‌ترین بخش زندگی آقای طیب حاج رضایی که معروف به حرانقلاب بود - بعدازانقلاب به شاهرخ ضرغام نیز لقب حر انقلاب داده شد - در۱۵خرداد۴۲ که مصادف محرم بود اتفاق می‌افتد، موافقت شد و ما این نمایش را امسال روی صحنه بردیم.
 
در این نمایش از چه زاویه‌ای سعی کردید به زندگی طیب حاج‌رضایی نگاه کنید؟ 
خوب کهبد تاراج در نوشتن متن تاریخی می‌گوید: «برای نوشتن درباره تاریخ از کسی اجازه نمی‌گیرم»، لذا در این قصه بخشی روایت مستند زندگی طیب و بخشی نیز زاییده ذهنی آقای تاراج است. این اثر نمایشی به روایت افراد مختلف از مقاطع گوناگون زندگی اجتماعی و سیاسی طیب حاج رضایی ازجمله رمضان یخی که با او درگیری‌هایی از قبل داشت و سرهنگ نصیری می‌پردازد. برای من غیر از این‌که وجه دراماتیک نمایشنامه و سندیت اتفاقات تاریخی که در متن روایت می‌شود، مهم بود درباره نقاط عطف زندگی طیب حاج رضایی با کهبد تاراج، نویسنده نمایشنامه بحث وتبادل نظر داشتیم. از طرفی در کنار توجه به این جنبه‌های ساختاری که در اجرا هم به کمک بازیگران و هم کارگردان می‌آمد، به‌عنوان کارگردان و طراح نمایش قطعا برای این شخصیت یک ما به‌ازای جامعه شناسی داشتم، چون شخصیت‌هایی را که به تصویر می‌کشم خوب یا بد مطلق نباشند و این برایم اهمیت دارد و این مسأله را مورد توجه قرار می‌دهم که به شخصیت خاکستری این افراد در جامعه امروز نزدیک شوم. بنابراین اگر قرار است یک قهرمان یا اسطوره را به تصویر بکشم به تمام ابعاد شخصیتی‌اش می‌پردازم و همه نقاط ضعف و قدرتش را موردتوجه قرار می‌دهم.
 
با این تعریف، پرداختن به زندگی طیب حاج‌رضایی در زمانه اکنون، چه پرسشی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند؟
اگر قرار باشد به عنوان نماینده مخاطب باشم در طول تاریخ هنر، تئاتر برای رصد کاستی‌ها و نقاط ضعف جامعه است و در نقش فاصد (معنای رگ‌زن)، یعنی کسی که به تن جامعه نیشتر بزند و چرک و کثافت را بیرون بریزد و به سمع و نظر آدم‌ها برساند عمل می‌کند، چون همه مردم نمی‌توانند حرف‌های‌شان را بزنند. به یاد دارم یکی از کارگردانان فقید آلمانی می‌گفت صدراعظم آلمان هرسال در ایام کریسمس ما را دعوت می‌کند و می‌گوید شما هنرمندان نگاه موشکافانه‌ای به جامعه دارید، بیایید نقاط ضعف و قوت جامعه را به ما بگویید. این نگاه نشان می‌دهد هنرمندان به‌عنوان حلقه واسطه میان دولت و مردم، چه نقش مهمی ایفا می‌کنند. هنرمندان نماینده مردم هستند. این رسالت باید به‌عهده هنرمند باشد تا ضعف‌های جامعه را در هر زمینه‌ای رصد و گوشزد کند.قطعا خیلی از مردم کشورمان در طول تاریخ فرهنگی، اجتماعی و سیاسی‌مان تاثیرگذار بوده‌اند و پرسش و چالش اصلی ما این بوده که اگر یک نفر مقابل یک سیستم دیکتاتوری ایستاده، وظیفه ما این است که با نظر‌انداختن به گذشته بتوانیم پرسشی برای حال و نظری نیز به آینده داشته باشیم و به قول کارگردان و صاحب نظر برزیلی آگوستو بوال که تئاتر ستم‌دیدگان و تئاتر پنهان را راه انداخت، می‌گوید وظیفه هنرمند این نیست که به پرسش‌های متن پاسخ دهد و بگوید این خوب و این بد است حالا تو انتخاب کن. نه، وظیفه هنرمند این است که یک پرسش تاریخی خوب مطرح کند.مخاطب تئاتر من، مردم امروزهستند وبه‌عبارتی به روزکار می‌کنم. سؤال اساسی که دراین نمایش مطرح می‌شود، این است که آیا نسل امروز پشت سر اسطوره‌های‌شان می‌ایستند یا همراهی‌شان با این شخصیت‌ها محدود به یک حمایت معمولی است؟ یعنی اگر قرار است جزو یک حزب، دسته و رسته باشید آن لیدری که آن ماجرا را ایجاد می‌کند ومی‌خواهد مردم پشت سرش باشند، باید ایدئولوژی بزرگی داشته باشد یا خیر؟ درکل جهان همین است؛ درسراسر دنیا جنگ‌هایی اتفاق می‌افتد که مقصر آن ندیدن و نشناختن لیدرهاست. لیدر وقتی ایدئولوژی درست داشته باشد یک حکومت ظالم را ازبین می‌برد. این سؤال تاریخی من است که در این نمایش پرسیدم. چون در وضعیت حساسی که امروز درجامعه با آن روبه‌رو هستیم باید حواس‌مان خیلی جمع باشد که پشت سر چه کسی بایستیم و از چه مکتب و آیینی دفاع ‌کنیم. این مسأله برایم از اهمیت بالایی برخوردار است و پرسشی است که دراین نمایش از نسل جوان امروز دارم.
 
همان‌طور که می‌دانید برای انتقال یک مفهوم تاریخی و مستند و دریافت بازخورد درست از مخاطب اثر باید به واقعیت نزدیک و باورپذیر باشد؛ چقدر احساس می‌کنید در این زمینه موفق بودید؟ 
ما در این نمایش نیز تلاش کردیم نتیجه‌گیری نکنیم و قضاوت را برعهده تماشاگران گذاشته‌ام. تنها به‌عنوان یک راوی در این نمایش نقاط عطف زندگی طیب به تصویر کشیده می‌شود و این‌که در برهه‌های مختلف تاریخی چه اتفاقاتی برای این شخصیت رخ داده است. در واقع جامعه ایران را از ۶۰ سال پیش تا زمان حال می‌شکافیم و اتفاقات گذشته را تعمیم می‌دهیم به شرایط انسانی و زندگی روزمره آدم‌ها در زمان حاضر. ما خیلی سعی کردیم به واقعیت تاریخی رویداد پایبند و وفادار باشیم لذا به نظر من نمایش به واقعیت خیلی نزدیک بود. از طرفی برای مخاطب امروزی اثر از آن جهت برایش جذاب است که می‌شود از یک فضاهای تاریخی و پرتره استفاده کرد و با آن حرف امروزی زد. همان‌طور که قبلا هم گفتم، مابه‌ازای جامعه‌شناسی موضوع برای‌مان خیلی مهم بود.
 
به اجرا برویم. در نمایش سعی کردید به نمایش‌های ایرانی نزدیک شوید؛ چه شد که این فرم را انتخاب کردید؟ 
این اجرا به نوعی به فرم اجرایی کارهای پیشین کهبد تاراج مانند «غلامرضا لبخندی» و «سگک» تنه می‌زند. همان‌طور که عنوان کردید در این نمایش با شیوه اجرای ترنابازی که در گذشته در قهوه‌خانه‌ها انجام می‌شده و در آن آدم‌ها را روی تخت ترنا می‌نشاندند و از آنها می‌خواستند که قصه‌شان را بگویند، مواجه هستیم. از این رو تلاش شده در فرم و محتوا تلاقی صورت گیرد تا با اجرایی خلاق روبه‌رو باشیم. شیوه اجرایی تک‌گویی و مستقیم‌گویی کاملا به دل کار نشسته و مناسب این متن است.
 
شما یدطولانی در حوزه نمایش‌های ایرانی و آیینی و سنتی دارید و پژوهش‌ها و اجراهایی خوبی دارید.چرا نمایش را با ترنا بازی شروع می‌کنید؟
یکی از رسوم فراموش شده ماست که در گذشته مورد توجه بوده است. مفاهیمی که در ترنابازی وجود دارد این است که تو هر آدمی با هر مقام و منصبی که باشی روی تخته ترنا با دیگران فرقی نداری. این بازی یک نیت مذهبی دارد و ضرباتی که در آن می‌زدند، القایی است از تازیانه‌هایی که در مسیر کربلا تا شام به اسرای کربلا می‌زدند و در آن تلاش می‌شود مفاهیم مرام، معرفت و مردانگی را به سمع و نظر بیننده برسد.نکته مهم ویژگی‌هایی است که این بازی با خود همراه دارد. مثلا در این بازی ما آشتی‌کنان داریم، همه برنامه با سلام و صلوات همراه است، در آن به یک‌سری افراد مثل کودکان، زنان، پهلوانان، خانم‌ها و سیدها احترام می‌گذارند و به آنها کرنا نمی‌زنند و ازهمه مهم‌تر این‌که مردم برای نذر، نیت می‌کنند و برای اجابت نیت‌شان ترونا می‌خورند. متاسفانه روی آیین‌ها ورسوم ایرانی کار نشده و با وجود تلاش بزرگانی همچون بهرام بیضایی، عباس جوانمرد، فتحعلی بیگی و...به مروربه فراموشی سپرده شده‌اندیا آن‌قدربه شکل بدی اجرا می‌شوندکه نسل امروز آنها را پس می‌زند. چیزی که برای من جذاب بود این‌که آن تعزیه‌خوان غیر از کار مذهبی‌اش چه کار می‌کند، چهار ساعت تماشاگر را دور خودش نگه می‌دارد، یا نقال چه‌کار می‌کند، یک‌ساعت مخاطب بدون پلک‌زدن به حرف‌های اوچشم می‌دوزد. متاسفانه در دانشگاه و فضاهای علمی همه از تئاتر ایرانی متنفرشده‌اند. این درحالی‌است که ژاپن، هند وکشورهای آسیایی اطراف ما همچنان به نمایش‌های سنتی خود وفادارند. می‌‌شود این سنت را به زبان جهانی تعریف کرد. 
 
در کورهم سعی کردید فضای باز و ساده و همراه یک خلأ ایجاد کنید. این فضا را هم از نمایش ایرانی عاریه گرفتید؟ 
نمایش‌های آقای تاراج در این سال‌ها همیشه ساختار روایی دارد و این فضای خالی را خود بازیگر وشخصیتی که بازی می‌کند باید پر کند. من خیلی ساده از تخت ترنا استفاده کردم. همان تخت انگار شخصیت نویسنده ما به‌عنوان کارگزار بازی تمام شخصیت‌ها را پیش می‌کند. وقتی پیش می‌کند باید بیاید روی تخت ترنا و داستانش را برای تماشاگر بگوید. سعی کردم روی تخت ترنا یک تکه تخته صندوق میوه بزنم که نماد تره‌بار هم باشد.

ای‌کاش بخش هویت ملی مجزا داوری می‌شد
بخش هویت ملی یکی از اقدامات خوب جشنواره بود. زمانی که جشنواره مهم و تأثیرگذاری همچون جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به‌عنوان بزرگ‌ترین رویداد تئاتری کشور در حال برگزاری است، قطعا جای بخش هویت ملی در آن خالی بوده و بسیار خوشحال هستم که این بخش به جشنواره اضافه شده است. به‌هرحال آیین و رسوم، فرهنگ ملی وتاریخی، قهرمانان ملی و دیگر داشته‌های تاریخی، فرهنگی و اجتماعی ما که متعلق به این خاک و مردم این سرزمین است، هویت ملی ما را تشکیل می‌دهند و باید بیش از پیش توسط هنرمندان موردتوجه قرارگرفته و به مخاطبان معرفی شوند. با وجودی که اعتقاد دارم تئاتر متر و معیار نباید داشته باشد اما ای‌کاش بخش هویت ملی رامجزا داوری می‌کردند. به‌هرحال یک شخصیت‌هایی درمملکت بوده‌اند که چه به لحاظ تاریخی و چه مذهبی در روند این کشور تاثیرگذاربودند وشناخت بیشتر آن می‌تواند درتصمیم‌گیری‌ها امروز اثر بگذارد. امیدوارم به آنها بیشتر پرداخته شود.

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: طیب حاج رضایی هویت ملی مجید رحمتی جشنواره تئاتر فجر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۶۲۱۱۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بازگویی مشکلات و دغدغه‌های روز جامعه اولویتم در اجرای نمایش است

ایسنا/خراسان رضوی کارگردان نمایش «میتینگ» گفت: امروزه نمایشی که به روی صحنه می‌رود باید حرف دل مردم باشد، همیشه در نمایش‌هایم اولویتم دغدغه‌های امروزه جامعه و مردم بوده است و تلاش کرده‌ام تا نمایش‌هایی را روی صحنه ببرم که حرف جامعه در آن زده شود.

محمدرضا اربابی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: این نمایش ژانری کمدی دارد و به اتفاقاتی که در یک دانشگاه رخ می‌دهد، می‌پردازد. در واقع این نمایش نشان‌دهنده بخشی از جامعه و عده‌ای از انسان‌ها است که شخصیت‌های نمایش به تعریف آن می‌پردازند.

وی در خصوص عوامل این نمایش اضافه کرد: در نمایش میتینگ بازیگران جوان در کنار هنرمندان پیشکسوت و با سابقه تئاتر مشهد به روی صحنه می‌روند. گروه از اواخر سال گذشته تمرینات خود را آغاز کرد و در حال حاضر با تلاش شبانه‌روزی ۲۰ شب نمایش را روی صحنه بردیم.

اربابی با اشاره به واکنش و بازخوردهای نمایش خود گفت: در این چند شب اجرا استقبال‌ها بسیار خوب و راضی‌کننده بوده است، همچنین اساتیدی که به دیدن نمایش آمدند بسیار راضی بودند و با توجه به اینکه نمایش در دل مافیا اتفاق می‌افتد، تحلیل‌های جامعه‌شناسی و روانشناسی زیادی از نمایش داشتند.

وی افزود: مخاطب عام نیز به خوبی توانسته بود با نمایش ارتباط برقرار کند، علاوه بر نظرات مثبت نقدهایی بر نمایش وجود داشت که همگی بسیار محترم هستند در مجموع با استقبال مخاطبان و فروش بالای نمایش از عملکرد تیم و گروه نمایش راضی هستم و خوشحالم که مورد قبول مخاطب قرار گرفته است.

کارگردان نمایش «میتینگ» با بیان اینکه همیشه تلاش کرده‌ام تا نمایش‌هایی را روی صحنه ببرم که حرف جامعه در آن زده شود، خاطرنشان کرد: پس از پایان هر نمایشی، نمایشنامه‌های مختلفی را مطالعه می‌‎کنم که حرف امروز و دغدغه جامعه باشد و بتوانم با آن ارتباط برقرار کنم حتما آن را انتخاب و اجرا می‌کنم.

اربابی اضافه‌ کرد: امروزه نمایشی که به روی صحنه می‌رود باید حرف دل مردم باشد؛ اجرای نمایش‌هایی مانند «هملت» و «اوتولو» زمانی می‌تواند موفق باشد که بر اساس نیازهای امروز جامعه، نه دغدغه‌های جامعه گذشته باشد. همیشه در نمایش‌هایم اولویت‌ام دغدغه‌های امروزه جامعه و مردم بوده است.

اجرای تئاتر کمدی با ریسک بالایی همراه است

وی با بیان اینکه نمایش میتینگ یک کار کمدی است و اجرای آن ریسک بالایی داشت، اظهار کرد: تقریبا در بیشتر ژانرها مانند مذهبی و یا تاریخی نمایشی را اجرا کرده‌ام و نمایش میتینگ دومین کاری کمدی من بود. اولین سابقه کار کمدی‌ام به نام پرواز ۷۳۷ بود که در یزد به روی صحنه بردم.

کارگردان نمایش «میتینگ» با بیان تجربه کاری کمدی افزود: اجرای نمایش کمدی سخت و خوب است، اجرای نمایش کمدی میتینگ با سابقه کاری که داشتم به نوعی ریسک بود. اجرای نمایش کمدی و خنداندن مخاطب در هر دوره ای کار سخت و مشکلی است، چرا که باید برای خنداندن مخاطب موقعیت کمدی ایجاد کرد که کار دشواری است.

اربابی اضافه‌ کرد: اجرای نمایش میتینگ تجربه‌ای متفاوت بود و سعی می‌کنم برای تئاتر بعدی یک نمایش کمدی سیاه را انتخاب کنم تا بتوانم خودم را به چالش بکشم و کارهای مختلفی را در ژانرهای متفاوت به روی صحنه برده باشم.

وی در خصوص جایگاه تئاتر مشهد خاطرنشان کرد: به‌عقیده من فضای تئاتر مشهد به نوعی پراکنده و حمایت از نسل جوان کمتر است، در حالیکه باید به جوانان فرصت دیده شدن را بدهیم. حمایت برخی از اساتید نیز به دلیل حضور نسل جوان در تئاتر است که بسیار ممنون آن‌ها هستم.

اساتید تئاتر باید از نسل جوان حمایت کنند

کارگردان نمایش «میتینگ» با اشاره به اینکه اجرای تئاتر در مشهد کار دشواری است، عنوان کرد: با توجه به اینکه مشهد شهری مذهبی بوده اجرای نمایش نیز کار دشواری است. اساتید باید از نسل جوان حمایت کنند نه اینکه روبه روی آن‌ها بایستند.

اربابی در پاسخ به این سوال که آیا می‌توان شاهد اتفاقات خوبی در سال جدید برای تئاتر مشهد بود یا خیر، گفت: قطعا می‌توان سال خوبی را برای تئاتر مشهد پیش‌بینی کرد؛ چراکه نمایش‌های روی صحنه کیفیت بالایی دارند و نسل جوان بیشتر از گذشته در تئاتر حضور دارند. در این ایام نمایش‌هایی با حضور نسل جوان دیده‌ام که به نظرم می‌توان امسال و سال آینده در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر چند نماینده از مشهد حضور داشته باشد.

وی تصریح کرد: گروه ما نیز در حال رایزنی است تا نمایش میتینگ را با شکلی مدرن شده در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به روی صحنه ببرد.

عکس تزئینی است

یکی از مشکلات تئاتر حضور بازیگرانی است که تخصص کافی را ندارند

رضا سپهر، بازیگر تئاتر میتینگ نیز در خصوص ایفای نقش در نمایش «میتینگ» اظهار کرد: در این نمایش عهده‌دار ایفای نقش «پرور» هستم که یکی از کاراکترهای اصلی نمایش است. پرور دارای شخصیتی متعارض و در واقع به گونه‌ای آفتاب‌پرست است که مسئولیت حراست و سلف دانشگاهی به نام دارقوزاباد را برعهده دارد.

این بازیگر تئاتر افزود: دانشگاهی که بخش کوچکی از جامعه محسوب می‌شود و نماد افرادی دو رو است که ظاهر و باطنی متفاوت دارند و دانشجویانی که در آنجا تحصیل می‌کنند دانشجویانی روشنفکر نیستند و به راحتی تحت تاثیر قرار می‌گیرند که در آخر کاراکتر پرور با رانت و قدرتی که دارد تصمیم‌گیرنده دانشگاه می‌شود.

وی با بیان اینکه حضور عوامل برجسته‌ دلیلی برای ترغیب ایفای نقش در این نمایش بود، گفت: کارگردان نمایش آقای محمدرضا اربابی هستند و نمایشنامه توسط آقای عباس جانفدا نوشته شده است و دیگر عوامل نمایش که جزو افراد با سابقه تئاتر مشهد هستند، در تصمیمم برای حضور در این نمایش بسیار تاثیرگذار بود.

این بازیگر تئاتر با اشاره به اینکه واکنش‌ها نشان می‌دهد که به خوبی از عهده ایفای نقش برآمده‌ام، بیان کرد: بر اساس مشورت‌هایی که صورت گرفته بود ایفای نقش این کاراکتر به من پیشنهاد شده بود و باتوجه به نوع کمدی نمایش و دیالوگ قرار بر این شد تا نقش پرور را اجرا کنم که خوشبختانه به خوبی توانستم از عهده اجرای آن بربیایم و اساتید و پیشکسوتانی که نمایش را دیده‌اند از ایفای نقش بسیار راضی بودند.

سپهر ادامه داد: تمام تلاشم بر این بود که به خوبی کاراکتر پرور را معرفی کنم و خوشحالم که این کار به خوبی انجام شد، همچین در اجرای کمدی نمایش، برقراری ارتباط کلامی و جذب مخاطب به خوبی انجام گرفت.

وی در پاسخ به این سوال که چه چیزی باعث شد تا عهده‌دار نقش شخصیت پرور در نمایش شود، گفت: مهمترین دلیلی که باعث شد در ایفای نقش پرور مصمم شوم تضادی است که میان کاراکتر نمایش با شخصیت اصلی من وجود دارد؛ پرور شخصیتی است که نقاب بر چهره دارد، در حالیکه در واقعیت شخصیتی متعارض با این کاراکتر دارم و از دو رویی پرهیز می‌کنم.

این بازیگر تئاتر ادامه داد: وجود این چالش‌ها باعث شد تا برای اجرای این شخصیت مصمم شوم و در نمایش ایفای نقش کنم و خرسندم که با این کار توانستم سهم کوچکی در این موفقیت داشته باشم.

سپهر خاطرنشان کرد: نمایش میتینگ اولین تجربه کاری من با آقای اربابی است، ایشان کارگردان جوان و با ذوقی هستند که اخلاق حرفه‌ای را به خوبی رعایت می‌کنند. یکی دیگر از نکات مثبت آقای اربابی نسبت به دیگر کارگردانان تعاملی بود که با پیشکسوتان نمایش داشتند، او به عنوان کارگردان پذیرای ایده و پیشنهاداتی که از سوی گروه ارائه می‌شد بود.

وی افزود: آرامشی که توسط کارگردان کار در گروه برقرار می‌شد بسیار حائز اهمیت است؛ برخلاف کارگردانان دیگری که با ادبیات نامناسب استرس بیشتری به بازیگران وارد می‌کنند، ایشان با متانت آرامش را  در گروه حاکم می‌کرد و من از کار در کنارش لذت بردم.

نمایش‌های روی صحنه مشهد به سمت رئالیست بودن پیش رفته‌اند

این بازیگر تئاتر در خصوص جایگاه تئاتر مشهد گفت: کیفیت نمایش‌های روی صحنه بهتر ازسال‌های گذشته است و نمایش‌ها به سمت رئالیست پیش رفته‌اند و می‌توان گفت نسبت به نمایش‌هایی که قبلا اجرا می‌شد شاهد رشد هستیم، اما متاسفانه از لحاظ  کیفیت متن و نمایشنامه‌ها در این چند سال افت قابل توجهی را شاهد بوده‌ایم.

سپهر با اشاره به تنوع ژانرهای مختلف نمایش‌های روی صحنه مشهد، بیان کرد: مشهد قطب دوم تئاتر کشور است، در طول این سال‌ها شاهد آثار متنوعی در ژانرهای مختلف هستیم که هر نوع سلیقه‌ای را پوشش می‌دهد، اما در این میان کارگردان معدودی هستند که به واسطه شهرت و یا بازیگران، نمایش‌هایشان فروش خوبی دارد و دیده شده‌اند.

تربیت نابازیگر در کارگاه‌های آموزشی نامعتبر

وی با بیان اینکه برگزاری کلاس‌های آموزشی توسط افراد بی‌سابقه باعث لطمه به تئاتر می‌شود، اظهار کرد: متاسفانه کارگاه‌ها و کلاس‌های آموزش بازیگری برگزار می‌شود که به جز تعدادی اکثرا توسط اساتیدی که تخصص ندارند اداره می‌شوند و به ظاهر بازیگر آموزش می‌دهند که در واقع اینگونه نیست.

این بازیگر تئاتر خاطرنشان کرد: به عقیده من افراد که وارد حیطه بازیگری می‌شوند باید پس از گذراندن کلاس‌های آموزشی در بخش‌های کوچکتر شروع به کار کنند و پس از آن در بلک باکس‌ها ایفای نقش کنند تا پس از کسب تجربه‌های بیشتر وارد سالن اصلی تئاتر شوند.

بازگیری تئاتر نیازمند استعداد و مطالعه کافی است

سپهر افزود: بسیاری از بازیگران کار اولی با رانت و مافیا در نمایش‌های اصلی نقشی را ایفا می‌کنند، در صورتیکه بازیگری نیازمند استعداد و مطالعه کافی است و اگر هوش بازیگری نداشته باشیم، نمی‌توانیم در قاب صحنه باقی بمانیم.

انتهای پیام